Της μάνας μου

Το παρακάτω ποίημα είναι απόσπασμα από το συνθετικό και πολύστιχο ποίημα του Άγγελου Σικελιανού Αλαφροΐσκιωτος (1909). Στο έργο αυτό, που αποτελεί την πρώτη επίσημη εμφάνιση του ποιητή στα νεοελληνικά γράμματα, υμνεί το φυσικό τοπίο της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Λευκάδας, τις λαϊκές παραδόσεις, αλλά και ό,τι σχετίζεται με τη διαμόρφωση της δικής του χαρισματικής προσωπικότητας. Ένα από τα πρόσωπα που συνέβαλαν στη διαμόρφωση αυτή είναι και η μάνα του, τη σημαντική συμβολή της οποίας αναγνωρίζει ο ποιητής γεμάτος αυτοπεποίθηση.

Ω μάνα μου, εφταπάρθενη βαθιά αγκαλιά που ως ουρανός ανοίγει! Ανοίγει, ανοίγει — μα από πού μπορεί η καρδιά να φύγει;

 Πάντα θα ’ρτω να χαϊδευτώ στα γόνατά σου από τ’ αχνό της ευλογίας το χέρι· να πω το λόγο τον παλιό: «Μάνα, φωτιά με βύζαξες κι είναι η καρδιά μου αστέρι;»